
Уладзімір Караткевіч… Гэта славутае імя вядома, бадай, кожнаму беларусу. Яго кнiгi былi і застаюцца дзесьцi i паратункам ад непаразумення, здрады, нелюбовi — усяго таго, з чым сутыкаецца кожны чалавек, становячыся дарослым, расстаўляючы ўласныя прыярытэты ў жыццi. «Трэба трымацца, як iндзеец падчас катавання», «Лепей вiсець на нажы, кахаць, праклiнаць за каханне багоў, чым век пражыць, i дзяцей нажыць, i не дажыць да кахання свайго...».
У дзень 90-годдзя Караткевіча (26 лістапада) публікацый, прысвечаных майстру, шмат. Не маглі пакінуць па-за ўвагай гэтую ўрачыстую дату і мы. Так, у нашай школе на пачатку ўрокаў беларускай літаратуры ў гэты дзень прайшлі “Хвілінкі памяці майстра”, быў аформлены стэнд да 90-годдзя з Дня нараджэння пісьменніка, а таксама ў бібліятэцы 3 снежня прайшла вечарына “Душа і сэрца Беларусі”, удзел у якой прынялі вучні 6 “В” класа. Вельмі цікавым і насычаным на звесткі адбылося гэтае мерапрыемства, якое было арганізавана настаўнікам беларускай мовы і літаратуры Кушняровай Ж.С. сумесна з бібліятэкарам Бондар А.У.
Дзякуючы менавiта Караткевiчу вучні адчуваюць і разумеюць, што беларуская мова адрознiваецца ад блiзкай нам рускай, што, калi хочаш гаварыць і пiсаць на ёй, роднай, трэба на ёй i думаць. А яшчэ ў Караткевiча мы вучымся цiкавiцца гiсторыяй сваёй малой радзiмы, сваёй краiны. Менавiта ягонае «У пакоiку быў ложак, шырокi, як поле бою пад Койданавым» ператварыла шэры звычайны Дзяржынск у загадкавую старажытную мясцiну, i тутэйшая назва Койданаў, чутая ад бабулi i яе сябровак, стала часткай мазаiкi, якую складаюць дагэтуль, адкрываючы ўсё новыя цiкавыя факты з гiсторыi роднага краю...